KAKKEN

Ik was altijd al -- laten we het niet anaal gefixeerd noemen want dat klinkt zo vies -- maar sinds ik klein was, ja, geïnteresseerd in kak. Kakken, om precies te zijn. Kak is bruin en stinkt, komt in verschillende vormen (type a, type b, enz - we hadden er vroeger een geïllustreerde poster van in het toilet) en verder valt er weinig over te zeggen.  De fysieke daad van het kakken, echter, die meest private en gelijkmakende aller handelingen, daar raakt een mens zoals u en ik maar niet over uit gefilosofeerd. En ja, ge zijt medeplichtig. Ontken maar niets.

Ik bedoel, de verscheidenheid in hurktechnieken alleen al maakt van de ene pot een vorstelijke troon, de andere bekomt een beminde leesstoel, nog een andere blijkt vooral een zetel des zelf-liefde. Of probeer eens niet onder de indruk te zijn van het aantal keer dat het kleinste kamertje al dienst deed als ultieme toevluchtsoord, als een oase van rust, ver van de boze wereld. Tracht eenmaal te bevatten hoeveel geniale ideeën er zo al niet ontsproten zijn op die gebrilde goedzak, alleen om ze daarna toegeschreven te zien aan een banale bureaustoel of ’n leren autozetel. Want de pot, dat staat niet chique, hein.

Nochtans. Kakken, ja, dat is werkelijk iets speciaals. Ik zou zelfs durven stellen: enkel op een toilet tonen we wie we werkelijk zijn. Het masker gaat af. Onze grimas der persende zotten op. Zo privé, slechts de toiletdeur krijgt hem ooit te zien. Waarlijk, zoveel eer valt het kakken te beurt, en toch zo bitter weinig. Eén druk op de knop als ctrl+alt+delete om de hele herinnering mee weg te spoelen. Wie van ons kijkt er nog achterom als we gedecideerd de deur achter ons dicht keilen? Ja, wie van ons kan met eerlijkheid zeggen dat hij het w.c. ooit met het respect behandelde dat het verdient? Gooi die hand maar weer neer. Ik ben een collega-kakker, vriend. Been there, done that. Mij kunt ge niets wijsmaken.

En zeker, als praktiserend optimist ben ik er nog steeds heilig van overtuigd dat als we met z’n allen een paar minuutjes meer aandacht zouden schenken aan de kunst der kakken, we elke dag wat properder zouden achterlaten dan we ze aantroffen. Want elke minuut peinzend om kak, is een minuut niet gemoord en geplunderd, verkracht en bedrogen. En dàt, dat is een feit. Steenhard en onvergankelijk zoals ook uw eigen allereerste worstje nu, eenzaam en grijs, dolend op de bodem van de oceaan.

Misschien word het toch eens noodzaak een sensibiliseringscampagne op poten te zetten, zoiets in de trant van: “Heb Toch Wat Affiniteit Met Uw Schijt”, “Een Kakje Doe Je Op ’T Gemakje” of het wonderschone “Commit to Your Shit”. Ach, waar is die Mieke Vogels als je ze nodig hebt?