SM-RECHTER

Snorren.  

Eén woord. Zeven Letters. In een ideale wereld zou dat genoeg moeten zijn. Eén woord en, hups, u gaat, ik ga - beiden blij om de minimale tijd in elkaars gezelschap.  Maar naar het schijnt leeft noch u, noch ik in zo’n ideale wereld. Dit is wetenschappelijk vastgesteld aan de hand van één onweerlegbaar feit. Dat er idealiter geen “sm-rechter” zou zijn om over te oordelen. Tenzij misschien in de vorm van een beestig foute musical. Met zweepjes als percussie én kreuntjes op de maat én snorren voor de actrices erbij. Een mens kan dromen.

Snorren worden, de dag van vandaag, jammer genoeg nog steeds  als een behoorlijk oppervlakkige manier beschouwd om een film te beoordelen. Anno 2009 staat het nog steeds erg fatsoenlijk een soortement korte inhoud mee te geven. Dat is natuurlijk barbaars, maar, komkom, laat ons nu niet moeilijk doen. 

Rechter Koen en huisvrouw Magda zijn dertig jaar getrouwd en per definitie uitgeblust. Dit ziet men aan Magda’s schrikbarende wallen en Koen’s fenomenale moustache. Uiteraard. De seks is maar zozo, niet omwille van de snor (hoewel men dat natuurlijk zou kunnen denken) maar wel omdat Magda lijdt aan een zware depressie. Het kan verkeren. De enige manier, zo komen we al vlug te weten, om Magda te ontdepressieën is SM. Maar kan Koen deze psychologische druk wel aan en zal hij hier als rechter niet mee in de problemen komen? Ssspannend!

Hoewel regisseur Eric Lamens de camp niet bepaald uit de weg is gegaan om redenen die niemand buiten hemzelf echt volledig begrepen heeft, doet dat niets af aan de emotionaliteit (bijna emotionalitiet geschreven, zeg, stel u voor!). “Sm-rechter” als een karakterstudie over twee geliefden die elkaar herontdekken na dertig jaar kamerplantjesseks werkt dan ook, vind ik.  De liefde die met hun seksleven open bloeit, charmeert. Het onrecht dat hun daarna wordt aangedaan stemt tot milde razernij. Jammer dat het geheel dan toch aanvoelde als  iets dat zondagvoormiddag op de VTM zou moeten. Na Actrocontact en voor De Familie Backeljau, misschien. Was het de doodsaaie mis-en-place? Was het de campy SM? Was er toch te weinig  Tapdansende,  Swinging and Singing Tom ‘Oppermoustache’ Waes  doorheen de kaarsenvet-scène? Of was het misschien, om in dezelfde hogere VTM-sferen te blijven, het gebrek aan die mythische X-factor? Welwel, boys ’n girls, het scheelt mij niet genoeg om er een antwoord op te formuleren. Hoewel dat dat misschien toch al antwoord genoeg is. 

Maar - eerlijk is eerlijk - wat ’n snorren! Bij pluto, wat ’n snorren.

Tenzij u, in een heerlijk gulle bui gestemd, besluit de vaderlandsche cinema een handje te helpen. U zal de film uitzitten, de zaal uitlopen en niet beklagen dat u hem hebt gezien. Voornamelijk omdat u hem al vergeten bent nog voor u gans de popcorn uit uw jas hebt geschud.