Stilte

geen woord te veel

schijnt net genoeg

heden zwijg ik ritueel

want niemand die iets vroeg

stilte is een woord gemeden

een stilte smaakt wat... zuur?

toch is daar geen enkele reden

want niets heelt alles op den duur

men zwijgt de pijn die men vergaarde

in stilte hoort men de klappen niet

en zo helemaal van de aarde

vergeet je even wat je achterliet

een ruzie met een blik beslecht

spaart ook dat nodeloos lawaai

maar soms mag er wel iets gezegd

of ’t leven wordt beduidend saai

Mijn Oprechte Excuses Voor Zes Maanden Niets