En plots, in een oerknal van duizenden gillende tienermeisjes, was Twilight overal; op de achterkant van bussen, de voorkant van t-shirts, in het hoofd van iedereen die zich onverhoeds aan het 21ste eeuwse internet gewaagd had. Er werd geen roddelblad opengeslagen of de tienersterren lonkten en pruilden er naast schreeuwerige blokletters, er werd geen zender weggezapt of intense vampiers scanden zwoel de huiskamer. Niemand, vijftienjarige bakvissen excluded, die ook scheen te weten wat er nu feitelijk aan de hand was. Voelden we ons allemaal niet een beetje als die arme John McCain, toen? Onze kleine mollenoogjes priemend, onze geest steeds even troebel. Ach, dat vreemde, vorige decennium toch. Aangespoeld op de banken van 2010 schudden we voor een laatste keer niet-begrijpend onze hoofden, vegen we de glitter van de mouwen, en terwijl we traagjes, op de tast, het oerwoud van de jaren tien instappen, beelden we ons in dat de tijden er vast veranderd zijn.
Oh, ijdele, ijdele hoop. Twilight beviel inmiddels van een nieuwe telg, doopte het “Twilight: New Moon” en ik kwam er recentlijk (schoorvoetend) op visite. Mag ik bijgevolg de geruchten bevestigen? “Twilight: New Moon” is, mijn god!, een behoorlijk achterlijk kind. Obese, dom en saai in ways you’ve never thought of before scheen me hier een laattijdige abortus meer dan verantwoord. Waar “Twilight” immers gebald en leuk verteld was, blijkt “New Moon” een ordinaire soap, gemaakt met te veel geld en te weinig tijd. Chris Weitz regisseert, hoewel men een Twilight natuurlijk niet regisseren kàn. Een Twilight producet men. Men luncht met de aandeelhouders en herwerkt het scenario met grafieken en taartdiagrammen naast zich. Zo’n Chris Weitz komt waarschijnlijk niet verder dan ‘actie!’ en ‘cut!’. Als ‘ie geluk heeft, mag hij hier en daar de blote borstkast van Taylor Lautner nog wat opblinken. Hoewel, zouden ze daar geen assistent-regisseurs voor hebben, tegenwoordig?
Ten slotte wil ik nog even kwijt dat ik me stoorde aan de protserige vleesparade waarop de hele franchise uiteindelijk gebouwd is. Het is één ding om het doelpubliek in het oog te hebben. Het is een ander om zonder enige verhaaltechnische reden een troep halfnaakte jongens over het scherm te laten hossen. En verder wil ik er liefst gewoon helemaal niet meer over nadenken.
Ha!
Mooie openingsscène, dat wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten