'(500) Days Of Summer' formuleert, naast nog wat andere mumbojumbo, het antwoord op de vraag wat er nu eigenlijk van die Joseph Gordon-Levitt geworden is. Mijn generatie zag hem eeuwen geleden elke avond ketnet-gewijs kindsterretje wezen in 30 rock from the sun, en de eeuwen van 30 rock from the sun-loze avonden erna bleken voor sommigen voldoende om zich af te vragen of de jongen überhaupt nog leefde. Geen evidente vraag in het Hollywood van 2009 uiteraard, waar alle beroemheden plotsklaps lijken te bezwijken aan een mediageile, dodelijke variant op de mexicaanse griep. Maar, of zo leert het min-of-meer-debuut van Marc Webb ons toch, woe nothing: Joseph Gordon-Levitt leeft, blijkt doodgewoon kerngezond op de koop toe en kreeg er wegens evolutionairtechnische redenen nog eens een baard in én op de keel bovenop. Nou moe!
Acteren doet ‘ie ook nog steeds trouwens, en vijfhonderd zomerdagen lang mag hij zijn, ahem, ‘spel’ tentoonspreiden naast Zooey ‘my eyes are quite literally bigger dan my stomach’ Deschanel.
Om niet langer rond de pot te draaien en gewoon toe te geven: ik vond '(500) Days Of Summer' wreed charmerend. Een beetje zoals ‘Adventureland’ van Greg Mottola eerder dit jaar ook een gevoelige snaar wist te raken -- ondanks de voor de hand liggende gebreken van die film. Ik ga zelfs verder. '(500) Days Of Summer', hoewel een verschrikkelijke titel om steeds weer uit te typen, bewijst dat de romantische komedie, als Ben Stiler of Jennifer Aniston in geen verste verten te bespeuren zijn, de beroerendste aller genre’s kan zijn. Des te jammerder dan ook dat voor elke ‘When Harry Met Sally...’ we ons eerst door vijfhonderd ‘Along Came Polly’’s worstelen. Maar goed, als zo’n parel uiteindelijk z’n weg naar ons toe vind, zijn we misschien des te dankbaarder.
Daarom -- dank je, Webb, Neustadter, Weber, om een film te maken dat geen meesterwerk wil zijn, maar doodgewooon een eerlijk, modern, bitterzoet, all-round grappig tegengif voor elk vals-sentimenteel braaksel dat zich vermomd als chick flick. Wie was het immers die ooit bepaalde dat het onderwerp liefde enkel vrouwen aangaat? Dat ik de snodaard bij de ballen grijp en macho-gewijs z’n eigen mannelijkheid laat opvreten. Grrr...
Zo! Genoeg testosteron voor vandaag -- toedels!
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenIk heb mij vree zitten ergeren aan die film. hij was ni slecht eh, maar hij was zo ... wannabe. tdeed me vree denken aan Juno. ook zo'n film die ni hip cool en averrechts is, maar ZO DE HELE TIJD U AANT TONEN IS EN AANT ROEPEN IS "KIJK EENS HOE HIP EN COOL IK BEN!!!
BeantwoordenVerwijderenweete?
tweede wa mij ergerde (nu over naar inhoud) was dat een beetje té veel "oh woe is me" was. ik had de ganse tijd zoiets van "gij puberale sukkel, ge kent da meiske twee weken, ze wil ni, awel, laat het". mahnee, meneer (en de film) moet doen alsof t Grote Liefde is (waarvan het bestaan te bediscussieren valt) terwijl dat de ganse tijd duidelijk was dat ni zo is. allee, snapte wadak bedoel? twas eigenlijk ongeloofwaardig, en daardoor zo irritant: de hele film valt als een pannekoek ineen omdat het hier gewoon niet gaat om een sterke, of gewoon *interessante* liefde. of zelfs maar om een sterke verliefdheid (waar ik wél in geloof) die speciaal genoeg is. maar ze is ni speciaal genoeg, niet in deze film. wees eerlijk, zoals die verliefd waren, zo zijn er ook 1000 int 4e middelbaar. geen memorabele personages of situaties, niks.
nu is er op zich niks met een film maken over iets banaal (vraag maar aan de vele Italiaanse neorealisten), maar deze film is er ni in geslaagd om da banaal iets speciaal te geven (wsl omdat hij net zo zelfvoldaan "KIJK IK BEN COOL" is en zich wentelt in puberale weemoed).
dat is het. hij wentelt zich in puberale weemoed. zo, nu heb ik het voor mezelf gevonden. het is ne film die zegt "kijk, ik ben verliefd en dit en dat EN IS DIT NIET KEISPECIAAL?" en ik zeg "neen".
en kom nu ni af met het argument van "jama, tis maar ne romcom, veel moet da toch ni zijn" (wa da ook het argument is op waarom Avatar zogezegd een kakscenario mag hebben). een romcom draait rond de romantiek, de relatie tussen de twee mensen (of drie mag ook). uw film draait rond die relatie. waarom zijn harry & sally, harold & maude, annie hall, of zelfs brokeback mountain (w ageen romcom is, ma kom) zo goe? omdat de relatie - waar de film rond draait - "speciaal" is, op een manier. en da weet ge.
wa moetek vinden van een film die draait rond een relatie, die compleet banaal, ongeïnspireerd en recht uit t dagboek van een zeventienjarig meisje (of jongetje) kan komen?
ni veel.
ik raad u "Annie Hall" aan, moeste die ni al gezien hebben. alsde die nog ni hebt gezien, dan moede die zien, en dan gade zien (amai, das veel zien in enen zin) wadak bedoel. zeker doen. niet alleen ist ne classic, maar hij hij doet alles wat (500) wíl doen.
en Joseph Gordon Levitt heeft intussen nog wa "kleinere" films gedaan, zoals Mysterious Skin, die wel oké is, en daarin lijkt hij ook vree goe op Heath ledger. da is eigenlijk de reden waarom dak hem (her)kende toen ik (500) zag, ik dacht "he, das die kerel die goe op heath ledger lijkt"
want zo ben ik wel.
Voor mij is elke film waar ik glimlachend (of, voor de volledigheid: weemoedig, melancholisch, onder de indruk, enz.) de zaal uit loop per definitie geslaagd.
BeantwoordenVerwijderenWant zoals ge weet zal ik films misschien wel rationeel analyseren, maar beoordelen doe ik altijd louter emotioneel.
(500) was inderdaad zeer bewust dat het een film was, maar op geen punt stoorde ik me daaraan zoals ik me stoorde aan de eerste tien minuten van Juno (de verdere negentig vond ik btw wel goed). Ik vond het leuk dat er eens iets met conventies gedaan werd. Bovendien had ik gewoon te veel fun om tijd te hebben om me te storen.
Ook vind ik niet dat een koppel "speciaal" moet zijn om er een film rond te maken. Als de film zelf "speciaal" is of me alleszins "speciaal" doet voelen, lijkt mij de missie al meer als geslaagd.
(500) had me voorts volledig emotioneel geëngageerd in de personages, en de laatste keer dat een romantische komedie dat bij mij kon losweken, was geleden van Annie Hall of Brokeback Mountain (hoewel technisch idd gn romcom) of When Harry Met Sally of Harold & Maude. Ik weet niet goed meer welke ik laatst zag, dus take a pick.
Dus daarom knuffel ik (500) doodgewoon zonder gêne.
En ik vind eigenlijk ook niet dat Joseph Gordon-Levitt op Heath Ledger lijkt. Sorry. :)
ps: Wel merci voor de feedback. Mijn eerste afkeurende reactie. Love it! :))
neenee, tis ni afkeurend bedoeld: tis gelijk ge zegt:
BeantwoordenVerwijderen"Want zoals ge weet zal ik films misschien wel rationeel analyseren, maar beoordelen doe ik altijd louter emotioneel. "
ik ook, en ik peins, de meeste mensen. maar bij mij had deze film gewoon géén effect. en dan begon ik te denken "waarom?" en dan kwam ik uit bij die bovengenoemde redenen. voor mijn part moogt gij die film goe vinden - gelijk ik zei: ik vond hem zeker ni slecht - en tis ook ni zo dat ik, telkens ik naar nen film ga met mijn checklist van dramaturgische elementen in mn handen zit, maar deze film werkte voor mij gewoon niet. en als ik er dan even bijstilstond en heel rationeel analyseerde (wa vree wijs is, alsde ne saaie mens zijt gelijk ik), dan leken me dat de redenen. soms moet ge een beetje dirk "ik ga dood, maar geef toch filmanalyse" lauwaerts zijn ;p
trouwens, jongens (gij ook eh lander), wordt het niet eens tijd dat we ons Avatar bericht maken?