Grijp je Moin-Moins uit de kast en zet je gezellig voor de VHS want dit vraagt om een heuse Nollywood-filmavond. Oh jawel.
Waarom? Hitler & friends declare themselves kings of the campus, biatch! Daarom!
zondag 10 oktober 2010
woensdag 6 oktober 2010
Aan de slag met Guy D'Haeseleer
Guy D'Haeseleer verdedigt met vuur de Vlaamse Belangen in Oost-Vlaanderen. Hij is een idool en er wordt niet met hem gelachen.
Of Guy komt eigenhandig die drumstokskes op uw kop kapot slagen. Ah ja.
woensdag 22 september 2010
Als een hond in een kegelspel
OK Go is de eerste band waarvan ik weet heb wiens video's consequent beter zijn dan hun songs.
Hyperballad
Niet echt nieuw, maar Björk zag er nooit wakkerder uit en die Michel Gondry blijft een kadee.
zaterdag 18 september 2010
Food Fiiiiight!
maandag 13 september 2010
Ik Zag Twee Beren...
Ik denk niet dat er veel te snappen valt, maar mooi en bevreemdend bevredigend is het in ieder geval wel.
zondag 12 september 2010
vrijdag 10 september 2010
Manyard Says Chew
Manyards Wine Gums: psychotische aanvallen met zingende elandskoppen en tijdelijk verlies van realiteitsbesef voor maar $4.49.
zaterdag 4 september 2010
donderdag 2 september 2010
Him, Me, Muhammed Ali & The Nimrod Flip-Out
In spirit met het nakende vredesakkoord (tja) op die zandkloot dat we tegenwoordig het Midden-Oosten noemen: een Joodse en Arabische auteur verenigd onder hetzelfde blogbericht. Ha! Dat heet dan: cultureel verantwoord.
"Zaire was precisely halfway between Sydney and New York. They would never meet halfway on anything again."
Ik hou van coming-of-age, ouder-kindrelaties, een subversief soort humor, exotische locaties en dit verhaal heeft het allemaal.
"Until he turned twelve, Nimrod was a shitty person. The kind of whiner that if he weren't your best friend you'd have socked a long time ago."
De man heeft er eigenhandig voor gezorgd dat Israëliërs eind jaren '90 spontaan meer kortverhalen begonnen te lezen. Nuff said.
woensdag 1 september 2010
maandag 30 augustus 2010
Ridder Obelhorn Trouwt
Ridder Obelhorn kust zijn paard op de mond. Smak, zegt hij, kwestie van de actie duidelijk te maken aan een groot publiek.
Ik, roept hij uit, ben verliefd op mijn paard. Ja, ik ben verliefd en wij gaan trouwen. Het paard zelf staat er maar ongeïnteresseerd bij. Alsof het hem niet echt kan schelen met wie het trouwt. Het moet gezegd; sletten vind je overal: in de mensenwereld, in de dierenwereld, een vriend van me is ooit versierd geweest door een promiscue rododendron. Het kent geen grenzen, die sletterigheid.
Omdat niemand protesteert (zoals hij stiekem wel had gehoopt), trouwt Ridder Obelhorn de dag daarop met zijn paard. Het is een opgeruimde gelegenheid. Wat bloemetjes hier, een paar taartjes daar, je kent het soort. Ridder Obelhorn is opgewonden. Hij heeft het de hele tijd over de huwelijksnacht. Hij zegt mij dat hij de eerste man zal zijn die een paard ontmaagd. Ik zeg hem dat ik dat ten zeerste betwijfel.
Enfin; dagen passeren zoals dat zo vaak gebeurd met dagen en ik heb een grote bestelling in de smidse dus kom voor die tijd amper mijn kot uit. Een week later zie ik hem lopen; zijn zwaard sleept triest op de grond.
Blijkt dus -- om een lang verhaal wat in te korten -- dat zijn vrouw niet alleen de sletterige maar ook de travestieterige neigingen aanleunt. Een lul zo groot als mijn linkerbeen, Edelbrecht, en dan overdrijf ik nog niet. Godmondieu, waaraan heb ik dit verdiend? Wat heb ik ooit gedaan om God’s toorn te versieren?
Ik wijs hem er op dat hij de naam van God heeft aangeslagen om een paard te trouwen.
Dat schijnt hij niet afdoende advies te vinden dus daarna stel ik hem voor om op huwelijksreis te gaan. Om de matrimoniale verschillen uit te werken, je snap waar ik op doel.
Ridder Obelhorn snapt het ook. Hij stippelt een route uit waarvan hij denkt dat ze tot romantische taferelen kan leiden, verspilt geen tijd zijn vrouw op te zadelen en vertrekt nog voor het donker de horizon in.
Toedeloe, Edelbrecht! Ju, vrouw!
En weg is hij.
Ik zie Ridder Obelhorn niet meer voor dertig jaar. Al die tijd neem ik aan dat hij dood is. Verdronken in een moeras, opzettelijk of niet.
Tot ik hem op een jaarmarkt met een zieke kip zie leuren.
Blijkt dat hij zich niet meer Ridder Obelhorn laat noemen. Ik verkoop kiekens nu. Voor kiekens is Obelhorn genoeg.
Boven een pot bier durf ik het hem eindelijk te vragen.
Hoe is dat uitgedraaid met die vrouw van jou?
Ha! Vrouw! Niet goed. Ze is er van door gegaan met mijn duurste zadel en een handvol stro. De trut.
Ridder Obelhorn en ik, wij kunnen goed met elkaar praten. We hebben dezelfde problemen, hij en ik.
We zijn allebei -- onafhankelijk van elkaar maar toch quasi terzelfdertijd -- tot de conclusie gekomen dat het leven geen blijf weet met de zwakken.
Diegenen met de klein hartjes die zich van schuchterheid opsluiten in hun smidses.
Diegenen met zo’n afstotelijk bakkes dat ze zich van armoe met hoefdieren inlaten.
Zij moeten het stellen met een sporadische zonsopgang of een biertje met elkaar.
Meer horen zij uit het leven niet te halen.
zaterdag 28 augustus 2010
Anton Tang
Nooit gedacht dat oud karton zo'n wollige moederinstincten kon losweken.
Meer heerlijk speelse luchtigheid vind je op Anton Tang's blog.
vrijdag 27 augustus 2010
Release Us Already!
Net als je dacht dat we nooit meer van x-factor and the likes gingen horen.
Arrrum! Arrrum!
Naughty Bikes
Doet je toch een beetje verlangen om een motor ergens slo-mo te gaan crashen? Toch? Een beetje?
Movies They Should Make
Boys In Black? Gay Iraq Drama met Robert Pattinson en Shia LeBeouf? Eddie Murphy als 'The Improbable Nazi'?
Heb je enig idee hoeveel geld die films zouden maken? My God.
Ergens in een kantoortje in Beverly Hills zit een producer met zijn kop op tafel te kloppen, dat weet je zo. Kom-ààn. Wie zou er geen grof, grof geld geven om Eddie Murphy een Improbable Nazi te zien spelen?
En die Janis Joplin bio-pic door Danny Boyle ziet er nog niet eens half slecht uit ook.
Meer op Movies They Should Make.
Een Aap Blijft Maar Een Aap
Die apen hebben een beter monetair inzicht dan ik. Ik koos twee
keer voor het risico.
Mmm.
Pieter Hugo
Pieter Hugo stelt nog tot november tentoon in Cultureel Centrum Le Brass in Vorst. Voor 3€ heb je albino's, wilde dierentemmers, Ghanese honingzoekers en half Nollywood. Goedkoper dan 't circus!
Ik ga wel 'ns een kijkje nemen, denk ik. Grote fan.
Burn Ignite
Dit is hoe BURN zijn merchandise tegenwoordig aan de man probeert te brengen. Door skaters op te fikken. Hebt ge 'em? Hebt ge 'em? BURN?
Aah. Cool filmke, wel.
donderdag 26 augustus 2010
Alvaro Sanchez-Montanes
Desert Indoors legt spookstadjes in de Namib-woestijn vast; ooit bewoond door arbeiders van de nabijgelegen diamantmijnen.
Een andere reeks van hem, Alter Hafen, is op zijn minst even indrukwekkend.
Alvaro Sanchez-Montanes (normaal gesproken met die rare squibly-squible op de n -- spoorloos op mijn toetsenbord) woont in Barcelona.
HappyThankYouMorePlease en Source Code
Een van mijn favoriete scripts van het voorbij decennium komt eindelijk uit in de zalen en dat moet gevierd worden.
HappyThankYouMorePlease valt niet helemaal te loglinen in een paar zinnen, maar is wel hét handboek hoe je geloofwaardige dialoog schrijft.
En omdat het niet allemaal verdrongen mannelijkheid moet zijn wat de klok slaat: de suspense sci-fi Source Code.
Denk Groundhog Day meets The Matrix meets Die Hard.
Source Code is hét handboek hoe je actie en suspense schrijft. De vaart van dat scenario, de vaart, zeg ik u!
Duncan Jones zit naar het schijnt in de regiestoel en Jake Gyllenhaal acteert. Love it!
Trailhead en Haunting Olivia
Een van de interessantste kortverhalen die ik sinds kort las, vind je hier.
De epische odyssee van de geboorte en dood van een mierenkolonie, verteld door Amerikaans sociobioloog E.O. Wilson.
Zoiets krijgt mij nu eens pluizig warm vanbinnen, zie.
Ook Karen Russell moet je zeker eens checken. Ze is nog maar 29, maar schreef toch al dit, een kortverhaal over twee broers die met de hulp van een magische zwembril op zoek gaan naar hun verdwenen zusje.
Haar beelden! Lord oh lord, daar kan een mens dus nog eens wat van leren.
Aanverwant feit van de dag: The New Yorker is tha bomb.
Sleigh Bells!
Derek E. Miller speelde in de hardcore band Poison the Well, Alison Krauss zong in de teen bubblepop girl band Rubyblue. Men neemt een blender, een paar stevige amplifiers en drukt op start.
Yeah.
Geeky Shit Dat Ik Grappig Vind
Canon 7D vs. Barbie Video Girl van Brandon Bloch.
Ik ruik festivals voor kortfilms exclusief gedraaid op Barbie Video Girl, yezzir I do.
88 jaar later...
88 jaar later en de meeste beelden die pellicule vandaag draait zijn nog geen vierde zo fascinerend, goed belicht of roepen zo treffend een sfeer op.
Makes me wanna rant!
De Bossen van Han
Objectief gezien kon gesteld worden dat hier aan wielrennen werd gedaan. Volgens Brenda en Hilda betrof het topsport. Zover wou Tim niet gaan.
"Tim, gij zijt een homo, gij moet zwijgen." Als Brenda aan topsport deed, hoefde ze niet tegengesproken worden. Haar suikers waren laag, het bloed steeg haar sneller naar d'r kop. Brenda wist zeker dat er nog nooit zo door de bossen van Han was getripletandemt als dat nu het geval was. "Dat moet toch een record zijn. Dat kan toch niet anders." Hoe zij demarreerde, hoe zij die trappers de as rond stuwde. Volgens Brenda was Brenda goed bezig.
Tim zag het anders. Hij zag Hilda's vetbandjes dansen op het zadel voor hem. Hij zag dat hoe krachtig Brenda ook dacht dat ze die pedalen rond joeg, ze feitelijk gewoon aan het vechten was tegen Hilda's logge tempo. De Hilda die haar korte adem ook nog eens handig verspilde aan non-aanmoedigen als "Ja!" en "(bemoedigende kreun)". Volgens Tim was het kantoorrecord stellig buiten bereik.
"Misschien moeten we stoppen? Brenda?"
"Hmm? Wat?"
"Brenda!"
"Wat?"
"Misschien moeten we stoppen?"
"Wàt!?"
"Voor Hilda."
"Hilda?"
"EEH!"
Met die laatste kreet bleek Hilda's kaars, die al een tijdje vervaarlijk aan het doven was geslagen, definitief uit. Ze zakte als een pudding in elkaar, tuimelde de triple tandem af en trok daarbij de rest met zich mee.
Objectief kon gesteld worden dat hier aan vallen werd gedaan. Volgens Tim was het de verschrikkelijkste valpartij ooit. Volgens Brenda reageert Tim's brein niet goed op pijn.
"De kaart zegt dat we naar hier moeten."
"Brenda. Nu zijt gij toch aan het zwanzen."
"Tim, jong, niet zagen. We nemen ons Hilda gewoon mee. Gij een arm, ik een arm. We lopen wij gewoon naar het record, zo simpel is dat."
Zo simpel was dat niet. Een licht morbide obese vrouw van eind de dertig sleep je nu eenmaal niet zo makkelijk de bossen van Han door.
Aan een boom die volgens Tim veel weg had van een vrachtwagen, gaf Brenda het eindelijk op. "Oké," hijgde ze, haar handen op d'r dijen. "Oké. Nieuw plan."
"Ik stel voor dat we Hendrik bellen en zeggen dat hij ons komt hal--"
Brenda griste de GSM uit Tim's handen en gooide hem in de dichtstbijzijnde ravijn. Het moet gezegd, het kon ook een meer zijn geweest.
"Zot! Een jaar gratis eerste bediening aan den espresso, Tim? Zomaar - poef - weg? Wij doen wij verder."
Tim staarde met open mond naar de ravijn dat ook een meer kon zijn geweest. "Gij hebt onze enigste GSM weggegooid."
"We hebben nog drie uur, Tim. GSM's brengen ons geen jaar eerste bediening aan den espresso. Doorzettingsvermogen, dat hebben we nodig."
Tegen de avond had doorzettingsvermogen hun meer dan genoeg foolproof plannen opgeleverd, maar weinig meetbaar succes en nu zaten ze met zijn allen (hoewel er in Hilda's geval meer van liggen dan werkelijk zitten kon gesproken worden) hopeloos verdwaald rond een kampvuur.
Tim brak de lange stilte. "Ik heb gehoord dat hier everzwijnen zitten," fluisterde hij. Brenda porde met haar stok in het vuur en knikte bedrukt. "En beren. Niet heel veel, maar toch: beren." Tim trok grote, bange ogen en legde zijn hoofd op Brenda's schoot.
"Ik ben bang," gaf hij toe. Brenda kamde met haar vrije hand zachtjes Tim's haren door. "Ssh, Tim, ssh. Ik zal u wel beschermen tegen de boze beren. En met ons Hilda zijn we zeker nog tot Kerstmis zoet. Op zijn minst."
Objectief kon gesteld worden dat er door Tim op dat moment aan huilen werd gedaan. Het waren stille, moedeloze, bittere tranen, die van Tim. Bitter en stil.
Om maar te zeggen dat een bende marginalen niet moeten gaan zitten rondvozen in de bossen van Han.
woensdag 25 augustus 2010
Voeg Me Toe
De man op teevee telt af. Tien, negen, acht, ...
Hij heeft een feesthoed en een maniakale grijns op. Geen van de twee staat me aan.
Ze zeggen dat eenzame mensen geneigd zijn zelfmoord te plegen op feestdagen. Ze zeggen het alsof het zo hoort, die zelfmoord, alsof dat het hoffelijkste is dat je in die situatie kan doen.
Ik weet het niet. Ik ben niet eenzaam. Ik heb 1,456 vrienden op facebook.
Je zou misschien denken dat ik eenzaam ben als je me nu ziet. Maar als mijn Looney Tunes-pyama en bijhorende pantoffels iets verraden, zal het wel mijn voortreffelijke smaak in nachtkledij zijn. Dat heb je of dat heb je niet. Noem het een gave.
Mag ik je nog eens iets vertellen? Eenzaamheid koopt je geen übermoderne luxeloft in de meest trendy wijk van de stad. Zo'n loft is het uithangbord van een sociaal (en seksueel, dankjewel) gezonde levenstijl. Zo is dat.
Dus fuck off met je medelijden omdat ik toevallig voor teevee aan het masturberen ben in m'n Looney Tunes-pyama op nieuwjaar. Zoiets doe je nu eenmaal niet met twee, slimme. Dat hoort niet.
Ik ben bezig met een speciaal project. Ik wil klaarkomen als de televisiepersoonlijkheid roept: ...één! Gelukkig nieuwjaar! Dus, ja.
Het is een stiekeme droom van elke man en seksueel actieve vrouw om met een orgasme het nieuwe jaar in te gaan. Zo is dat. Het nieuwe jaar ingedreund met het inzicht dat het vanaf dan alleen nog maar bergaf kan. Tezamen met het vuurwerk een nieuw hoofdstuk van je leven in geknald. Hallelujay! Daar wimpelt een mens als ik gaarne al zijn invitaties voor af.
Maar ik moet eerlijk zijn: nog zeven seconden te gaan en het ging ooit beter.
Het is de man op teevee.
Hij staart me aan, met zijn feesthoed en zijn maniakale grijns. Hij beschuldigt me. Hij roept niet zes! maar sex!, niet vijf! maar lijf!. In kort: hij vindt me maar een zielige loser.
Daar word ik nou niet bepaald botergeil van.
Ik kijk naar de foto in mijn hand. Nu kijkt ook het ontblote meisje me beschuldigend aan. De seconden tikken weg (...drie...twee...). Mijn penis trekt zich langzaam terug.
...één! Gelukkig nieuwjaar! Een onbegrijpelijke explosie van euforie barst los.
Niet beginnen gnuiven, maar ik voel er zelf niets van. Eerlijk gezegd heb ik me tot op dat punt in mijn leven nog niet vaak slechter gevoeld. Met m'n tissues op de salontafel.
De man op teevee heeft het nu over goede voornemens.
Goede voornemens. Ik loop naar mijn laptop. M'n penis hangt halfstok uit de Looney Tunes-broek te wapperen.
Goede voornemens. Ik zoek naar "Audrey Latte" op facebook. Haar profielfoto komt ongeveer overeen met de foto in mijn hand. Blond haar waar er vroeger bruin was. "Toevoegen als vriend". Ik overweeg het.
Goede voornemens. Er wordt mij gevraagd of ik een persoonlijk bericht wil schrijven voor het verzoek verzonden wordt. Ik typ iets en delete het. Wacht een hele poos.
Uiteindelijk schrijf ik iets korter.
Nu staat er:
Sorry.
Voeg Me Toe.
Op mijn luxeloft, tussen de exploderende, fluorescerende regen en het gejoel van overtrokken stembanden, wacht ik op mijn 1,457ste vriend.
Een hele nacht, als het moet.
Hide Your Husbands!
Je weet dat een remix geslaagd is als je het de godganse dag loopt te zingen, neuriëen, drummen en je het van zijn leven niet meer uit uw kop krijgt.
Afspelen op eigen risico, dus.
The Game Layer
Seth Priebatsch is 21 en CEO van het internet-fenomeen in waiting SVNGR.
Op TED legde hij onlangs het idee achter SVNGR uit. Kort samengevat: na onze sociale contacten (facebook) zal ook de commerciële werkelijkheid stilaan gedigitaliseerd (gedigitaliseerd?) raken. Dit is de Game Layer. Don't get it?
Bekijk dit dan even.
On a side note:
Microsoft stelde ook zijn toekomstige game-experience voor.
Kort samengevat: binnen vijf jaar heeft niemand nog vrienden.
Abonneren op:
Posts (Atom)